De klok op de toren van het ministerie van Financiën in Paramaribo wijst al jaar en dag halfdrie. Hij staat stil - en dat op een voorname plek in de stad: het centraal gelegen Onafhankelijkheidplein, waaraan ook het presidentieel paleis ligt. Het Plein is groot en groen en ligt vlakbij de Waterkant, ‘watrasee', aan de brede Suriname rivier.

Die stilstaande klok lijkt een symbool voor wat er aan de hand is in Suriname. Je vraagt je af: waarom doet hij het niet? Zo moeilijk is het toch niet een klok te repareren? Waarom doet niemand er iets aan? Het verhaal doet zelfs de ronde dat een voormalige Nederlandse ambassadeur, een verwoed klokkenman, geconstateerd had dat het een kwestie was van even oliën en gelijkzetten. Er is verder niets kapot.

Toch is dat nooit gebeurd. Is het laksheid? Onwil, omdat het een Nederlander was die met een oplossing kwam? Ik weet het niet.

Ik weet wel, na een kort bezoek aan Suriname, dat die beroemde klok van Financiën permanent dan wel half drie aangeeft, maar dat het in werkelijkheid vijf voor twaalf is in Suriname.

Ik was er vijf jaar niet geweest, toen ik eind december voor familiebezoek in Suriname aankwam. ”Wat zal ik daar aantreffen?”, vroeg ik mijzelf voortdurend af.

Mijn verblijf was te kort om een diep doorwrochte duiding te geven van wat ik aantrof, maar ik wil wel graag hier mijn impressies delen.

Wat ik aantrof is een land dat werkelijk barst van diversiteit.

Dat betreft, zoals bekend, bevolking en cultuur - en nee, minister Blok, dat is níet de reden dat Suriname een failed state te noemen is. Je hoeft maar een paar blokjes te lopen om prachtige moskeeën, tempels en kerken te zien.
Tijdens een bezoek aan kennissen deed het jongste kind, 4 jaar,  op verzoek voor hoe de ene oma bidt (katholiek gebed) en hoe de andere oma (hindoe gezang) dat doet, dat de ene opa wel (moslim voorovergebogen) en de andere opa niet bidt.

Er is ook minder aangename diversiteit: rijkdom naast armoede. Neem het huis van de heer Sardjoe. Dat huis en de wijde omgeving ervan is een begrip en bestemming voor een uitje in Paramaribo. Het huis is uitzonderlijk groot en schitterend, de wijde omgeving daarvan heeft hij deze weken van uitbundige felverlichte kerstversieringen voorzien. Het is een attractie, waar velen naar toe komen om zich te vergapen aan groen oplichtende rendieren naast met rode en rose lampjes ver(lees: ont)sierde boompjes.

Pal naast al deze pracht en praal proberen mensen in heel wat minder riante behuizingen de voeten droog en het hoofd boven water te houden.

Wat ook opvalt: verwaarlozing. Woningen verschillen niet alleen door rijkdom of armoede, maar ook door verwaarlozing. Het is pijnlijk om te zien hoeveel mooie oude houten panden in de binnenstad door verwaarlozing op instorten staan. “De goed onderhouden panden zijn meestal privébezit en de verwaarloosde panden meestal van de overheid staatsbezit”, werd mij verteld.

Verwaarlozing is ook aan de orde in het milieu: menige prachtige rivieroever wordt meer dan ontsierd door de aanwezigheid van vele achteloos weggeworpen plastic flessen, plastic zakken en andere rommel.
Net als met die klok: waarom doet niemand hier iets aan? Zo ingewikkeld is het toch niet?

Wat ook opvalt: de ongelooflijke hartelijkheid van de mensen, de relaxte en overwegend vriendelijke manier van met elkaar omgaan. Belangstellend, geïnteresseerd, humoristisch bovendien. Een verademing.

“Zonder onze humor houden we het hier niet vol”, zei iemand. “Het is moeilijk om te zien hoe dit land achteruit is gegaan. In 2009, tien jaar geleden stond Suriname in de top 5 van Lonely Planet's meest interessante vakantiebestemmingen en in de top tien van meest interessante landen om in te investeren”.

Nu staat Suriname in een andere top tien: die van de armste landen. Deze lijst, van countrydetail.com, is samengesteld op grond van het BNP per hoofd van de bevolking en daarnaast drie criteria: kennis, levensverwachting en de toegang van de bevolking tot middelen. Suriname staat op plek negen, achter Angola.

De klok in de toren van Financiën staat op halfdrie, maar in werkelijkheid is het vijf voor twaalf.

Heb ik Suriname somber verlaten?
Niet helemaal, er is hoop op betere tijden. Die hoop is gebaseerd op de twee grote bronnen van rijkdom van dat prachtige land: de uiterst vruchtbare grond en de unieke bevolking, afkomstig uit alle delen van de wereld.

Die hoop is ook gebaseerd op gesprekken die ik gevoerd heb, met (jonge) mensen die bevlogen zijn en creatieve ideeën hebben om de situatie van allerlei groepen in de Surinaamse samenleving te verbeteren. Niemand beter dan zij, de mensen in Suriname, die weten wat werkt, om vooruitgang en ontwikkeling te bevorderen, en wat niet.

Deze mensen willen wij als Stichting Johan Ferrier Fonds graag steunen.
Daar hebben we middelen voor nodig, de bodem van ons schatkist(je) komt akelig in zicht.

U kunt doneren via IDEAL op onze website.

Het is nodig, omdat er veel werk aan de winkel is in Suriname. Omdat daar zo ontroerend en indrukwekkend veel mensen van goede wil en goede moed zijn, die onze steun verdienen.

Omdat het in werkelijkheid vijf voor twaalf is, ook al wil de meest centrale klok van het land ons doen geloven dat het nog altijd halfdrie is.