Er zijn momenten in een mensenleven die men nooit meer vergeet. Momenten waarvan de ervaring zo intens was, dat bij de herinnering geuren, kleuren, lichtval, geluiden, weer in herinnering komen. De nacht van 24 op 25 november 1975 is voor mij zo een moment. Als ik eraan terug denk beleef ik het opnieuw: het langzaam neerhalen van de ‘oude' Surinaamse vlag met de sterren in de ellips en het omhoog gaan van de nieuwe vlag, met de ene gele ster in het midden, ik herinner mij het licht in het stadion van Suriname, de geluiden, de muziek, maar bovenal herinner ik mij de stemmen van de mensen, de aanzwellende juichkreet, de euforie, de emotie, hoe iedereen door elkaar heen riep, lachte, huilde, danste, elkaar omhelsde, dat intense gevoel van saamhorigheid, van trots, Srefidensie, een nieuw begin…deze dagen komt keer op keer de herinnering aan dit historische moment voor land en volk van Suriname boven.

Op het moment dat Suriname zelfstandig werd, was ik 18 jaar en het was voor onze familie een grote gebeurtenis. Dat had verschillende redenen. Onze vader werd de eerste president van Suriname. Daarmee schreef hij, Johan Henri Eliza Ferrier, geschiedenis. Niet alleen als de eerste president van de Republiek Suriname, maar omdat het uniek is in de wereldgeschiedenis, dat de laatste gouverneur van een land, ook de eerste president van dat land wordt, zoals John Jansen van Galen in een biografisch werk over mijn vader schrijft.*

Maar dat was niet enige: met de zelfstandigheid bereikte Suriname een belangrijke mijlpaal die voor onze vader en onze moeder, Edmé Vas, een belangrijke drijfveer was in leven en werken: het benadrukken en versterken van de eigen kracht van Suriname en de Surinamers. Als onderwijzer in hart en nieren, maar ook als padvinder zette Johan Ferrier zich in voor het onderwijzen en toerusten van jonge mensen om als Surinamers, “baas in eigen huis” te kunnen zijn, zoals de slogan luidde van de politieke beweging “Unie Suriname”, waarvan hij een van de oprichters was. Zelfbewust en trots op de eigen cultuur en de rijke achtergrond van alle Surinamers, waarvan de wortels over de hele wereld verspreid liggen, de verantwoordelijkheid voor de toekomst in eigen hand nemen. Daar ging het om bij de Unie Suriname.

25 November 1975 was een memorabele dag, die begon na een memorabele nacht. En daarna begon het werk en gingen de dingen zoals ze gingen.

Op 8 december 1982 is Suriname voorgoed een ánder land geworden, omdat het kennis maakte met de macht van wapens. Het werd een land dat het pad van rechtsstaat verliet. Zolang niet duidelijk wordt wat er die ándere memorabele nacht, in Ford Zeelandia gebeurd is en zolang er geen recht gesproken is, blijft dat zwarte moment in de geschiedenis van Suriname, ondanks alles, een etterende wond. We weten dat, want we zingen het zelf: “…recht en waarheid maken vrij…”. Zonder recht en waarheid geen vrijheid.

40 jaar is een lange tijd en er is veel veranderd.

Wat gebleven is, is het belang van de visie van Johan Ferrier voor de ontwikkeling van Suriname: door onderwijs en cultuur vertrouwen in eigen kracht en kunnen versterken en vanuit die kracht zelf, als Surinamers, het land opbouwen.

Het 40 jarige, zelfstandige Suriname, heeft zoveel kansen en mogelijkheden en daarom van nature heel veel goeds te bieden. Het is een gezegend land: Suriname kent geen grote herhaaldelijke natuurrampen, zoals aardbevingen, overstromingen en vulkaanuitbarstingen en heeft een rijke grond waardoor alles groeit en bloeit en die vol zit met waardevolle grondstoffen. En vooral: gezegend door haar unieke bevolking, de nazaten van de allersterksten, die slavernij en mensenhandel, -want dat was contractarbeid-, overleefden. Natuurlijke hulpbronnen en menselijk kapitaal zoals je dat wellicht nergens ter wereld vindt.

Die kracht verder ontwikkelen is de missie van onze Stichting. We vieren 40 jaar zelfstandigheid van Suriname en gaan, dankbaar voor uw steun en betrokkenheid, met volle kracht voorwaarts!

Wan Swiet Srefedensi!

Namens het bestuur van de Stichting Johan Ferrier Fonds,

Kathleen Ferrier,
Voorzitter

* "Laatste Gouverneur en eerste President. De eeuw van Johan Ferrier", John Jansen van Galen, 2005