42 jaar alweer. Op 25 november is het 42 jaar geleden dat Suriname een zelfstandige republiek werd. Het Koninkrijk der Nederlanden werd verlaten om op eigen staatrechtelijke benen te staan. Johan Ferrier werd het lands eerste president, Emile Ensberg zijn vicepresident. Die eerste jaren gingen gepaard met een onbestendige mix van zowel euforie als zorg en angst. Euforie over de verlossende vrijheid en de wens het heft in eigen hand te nemen. Maar ook zorg over  spanningen tussen verschillende etnische bevolkingsgroepen. Angst voor chaos in zowel sociaaleconomisch en sociaal-cultureel opzicht. Anno 2017 is die mix er nog steeds of opnieuw. Veel Surinamers voelen zich onzeker over hun toekomst. Trots als ze zijn, doen Surinamers niet snel een beroep op hulp van het buitenland. Daarom wordt het tijd vanuit het buitenland te kijken op welke wijze Suriname en Surinamers gesteund kunnen worden in de opbouw van de welvarende samenleving die Suriname kan zijn. Juist Suriname, dat gezegend is met een uitzonderlijk vruchtbare bodem en bovendien de kracht van een multiculturele samenleving, zou er veel beter voor moeten staan dan nu het geval is.

Economische crisis

Sinds 25 november 1975 wordt vrijwel jaarlijks de balans opgemaakt. Wat heeft de onafhankelijkheid Suriname en de Surinamers opgeleverd? Het ene opinieartikel en reportage na de andere verschijnt in diverse media. Prima, maar de uitkomst blijft hetzelfde: Suriname is en blijft een onafhankelijke, zelfstandige republiek die haar eigen keuzes maakt. Een ander feit is dat het in Suriname momenteel economisch, zacht gezegd, niet goed gaat. De inflatie is in de afgelopen jaren opgelopen tot 60%, de economie is met zeker 7% gekrompen. De Surinaamse Staat kampt met een enorme staatsschuld en heeft geen mogelijkheden deze af te lossen. Ziekenhuizen hebben een tekort aan medicijnen en medische apparatuur. Ook de laatste berichten over het mogelijk omvallen van de grootste bank van Suriname, De Surinaamsche Bank, zijn bijzonder verontrustend en kunnen een heuse bankencrisis betekenen.

Zorgen over het onderwijs

Deze economische malaise die het Zuid-Amerikaanse land momenteel teistert vertaalt zich in alle sectoren en dus ook in het onderwijs. Leerlingen halen slechte cijfers. Leraren worden slecht uitbetaald. Het niveau is vaak onder de maat en kinderen in het binnenland zijn vaak al helemaal verstoken van onderwijs, ondanks het fundamentele recht daarop. Leraren gaan geregeld de straat op om de staken. Ze voelen zich miskend en zwaar onderbetaald door de overheid, omdat ze met hun lage salaris niet meer kunnen voorzien in hun levensonderhoud. De kwaliteit van het Surinaamse onderwijs holt in rap tempo achteruit. Zo zakte maar liefst 50% van de VWO-leerlingen van publieke scholen voor hun examen.

Microfinanciering

Tegen deze achtergrond is het makkelijk pleiten voor nieuwe geldstromen vanuit Nederland of andere landen of multi-latere instellingen, maar daar zullen de positieve veranderingen niet vandaan komen.  Die komen niet van andere overheden, die komen  van Surinamers zelf. Surinamers in Suriname die zich met hart en ziel inzetten voor de opbouw van hun land en Surinamers die zich in de loop der tijd verspreid hebben over verschillende delen van de wereld. De ‘Surinaamse diaspora' bevindt zich met name in Nederland, op de Nederlandse Antillen, in de Verenigde Staten en Brazilië. En vaak vergaat het hen financieel gezien goed. We zien nu al dat de voedselpakketten van familieleden uit Nederland of elders niet zijn aan te slepen. Maar de uitdaging is om via structurele microfinanciering door de Surinaamse diaspora een bijdrage te leveren aan het welzijn van Surinamers in Surinamers zelf. Uit solidariteit en compassie met noodlijdende (voormalige) landgenoten en familieleden.

Johan Ferrier Fonds

Zo leveren wij als onderdelen van deze Surinaamse diaspora al jaren een persoonlijke bijdrage via het Johan Ferrier Fonds. Een fonds dat zich richt op ontwikkeling van de kracht van Suriname door Surinamers zelf, door het mogelijk maken van kleinschalige projecten op het gebied van onderwijs en cultuur in Suriname.

0% overhead, 100% maatschappelijke impact – en dat werkt! Zo hebben wij projecten mogelijk gemaakt die bijdragen aan effectieve stages voor jongeren in het binnenland, taalvaardigheid van kinderen middels de inzet van ouderbetrokkenheid en muziekonderwijs voor kinderen met een beperking. Projecten die zonder onze steun en microfinanciering niet van de grond waren gekomen.  

En dat alles in de geest van de naamdrager van ons fonds; de laatste gouverneur en eerste president van Suriname. Ons fonds biedt een goed functionerend kanaal om de betrokkenheid die er altijd bestaat tussen Surinamers in Suriname en Surinamers in de diaspora vorm te geven. Aan het aantal en soort aanvragen dat wij ontvangen, merken we dat onze methode werkt. We constateren groei in de aanvragen die ons fonds bereiken. Daar zijn we heel blij: onze methode werkt, maar het maakt ook dat we meer financiële middelen nodig hebben. Om meer projecten in Suriname te kunnen steunen die uitgaan van de kracht van Surinamers zelf, zijn er dringend meer financiële middelen nodig.

Na 42 jaar hebben geleerd: zelfstandigheid is mooi, maar het is niet gratis.

We zijn dankbaar voor de mooie resultaten die ons werk oplevert en we nodigen u uit onze website te bekijken www.johanferrierfonds.nl. Laat u zich gerust verleiden om met de visie van ons Fonds te investeren in de toekomst van misschien wel het allermooiste land op aarde.

 Kathleen Ferrier, voorzitter Johan Ferrier Fonds en dochter van oud-president Johan Ferrier

 Dave Ensberg-Kleijkers, vicevoorzitter Johan Ferrier Fonds en kleinzoon van oud-vicepresident Emile Ensberg

Lees ook het artikel in de Volkskrant